Een organisatie heeft (tijdelijk) medewerkers nodig terwijl er redenen zijn om geen nieuwe medewerkers in vaste dienst te nemen. Misschien vanwege het “budget” of juist om op een eenvoudige manier van medewerkers afscheid te kunnen nemen. Nederland is Europees kampioen flexibilisering. De Europese commissie heeft laten weten dat de Nederlandse arbeidsmarkt dreigt te verstoren, juist vanwege de “doorgeschoten” flexibilisering. Een op de acht werkenden in Nederland is ZZP-er. Dit zou onder andere gevolgen hebben voor ons sociale vangnet. Een politieke reactie zal dus niet lang op zich laten wachten.

Bovenstaande bespiegeling is zeker onderdeel van onze discussie, als we het gaan hebben over de verschillende soorten flexibele arbeidsrelaties. Behalve de ZZP-er en de (oproep) overeenkomst voor bepaalde tijd hebben we te maken met uitzending, payrolling en detachering. Wordt deze vorm van flexibilisering door de overheid aan banden gelegd of gaat het op den duur het gros van de vaste dienstverbanden vervangen? We stellen ons verder de vraag of we de flexibele organisatie niet beter “helemaal” zelf ter hand kunnen nemen. Een (intern) uitzendbureau oprichten is immers snel genoeg gedaan. Maar hoe verhouden de voor- en de nadelen zich tot elkaar. Voor zover de SNCU een onbekende organisatie is, zijn er voorbeelden te noemen over de werkwijze van deze Stichting Naleving CAO voor Uitzendkrachten. Voorbeelden die tot nadenken stemmen. Hoe dan ook; we zullen zien dat we, voor nu- en de toekomst, zorgvuldige afwegingen moeten maken als het gaat om de inzet van flexibele arbeid.